ਸੰਘੋਲ ਦੇ ਪੱਥਰ ਪੈਣਾ

ਪੰਜਾਬੀ

ਮੁਹਾਵਰਾ

ਸੰਘੋਲ ਦੇ ਪੱਥਰ ਪੈਣਾ (ਇਸਤਰੀ ਲਿੰਗ)

ਤਬਾਹੀ ਜਾਂ ਬਰਬਾਦੀ ਹੋਣਾ, ਬਿੱਜ ਪੈਣਾ। ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਕਿ ਸੰਘੋਲ ਪਿੰਡ ਵਿਚ ਇਕ ਵਿਧਵਾ ਔਰਤ ਰਹਿੰਦੀ ਸੀ ਜਿਸ ਦੇ ਕੁੱਛੜ ਇਕ ਬੱਚਾ ਵੀ ਸੀ। ਲੋਕਾਂ ਦਾ ਪੀਹਣਾ ਪੀਹ ਕੇ ਇਕ ਆਪਣਾ ਗੁਜ਼ਾਰਾ ਕਰਦੀ ਸੀ। ਮਿਹਨਤ ਘੱਟ ਮਿਲਣ ਕਰਕੇ ਕਈ ਵਾਰ ਫਾਕਾ ਕੱਟਣਾ ਪੈਂਦਾ। ਪਿੰਡ ਦੇ ਲੋਕ ਇੰਨੇ ਬੇਦਰੇਗ ਸਨ ਕਿ ਉਸ ਨੂੰ ਦੁਖੀ ਦੇਖ ਕੇ ਸਗੋਂ ਖੁਸ਼ ਹੁੰਦੇ ਸਨ। ਮਸ਼ਹੂਰ ਹੈ ਕਿ ਇਹ ਆਪਣੇ ਬੱਚੇ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਤਨ ਉਤੇ ਉੱਡ ਕੇ ਪਏ ਆਟੇ ਦਾ ਧੋਣ ਪਿਲਾੳਂਦੀ ਹੁੰਦੀ ਸੀ ਪਰ ਹਤਿਆਰੇ ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਮਜਬੂਰ ਕੀਤਾ ਕਿ ਉਹ ਜਿਸ ਦਾ ਪੀਹਣਾ ਕਰੇ ਉਸ ਘਰ ਹੀ ਹੱਥ ਪੈਰ ਧੋ ਕੇ ਜਾਇਆ ਕਰੇ। ਇਸ ਔਰਤ ਨੇ ਅਤੀ ਦੁਖੀ ਹੋ ਕੇ ਸਰਾਪ ਦਿਤਾ ! ਕਰਨਾ ਮਾਲਕ ਦਾ, ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ ਅਸਮਾਨ ਤੋਂ ਪੱਥਰਾਂ ਦਾ ਮੀਂਹ ਪਿਆ ਤੇ ਸੰਘੋਲ ਕਸਬਾ ਤਬਾਹ ਹੋ ਗਿਆ। ਹੁਣ ਇਹ ਸੰਘੋਲ ਦੇ ਪੱਥਰ ਲੋਕ ਮੁਹਾਵਰੇ ਵਿਚ ਸਰਾਪ ਦਾ ਦਰਜਾ ਰਖਦੇ ਹਨ